Taldean ateratzeko eta Pollitoren maillota janzteko gogo handia, hala da, atzealdeko babeslearekin egindako argazkiaren ondoren, Inma eta Ainhoa Zorrotzako bidegorritik atera ziren loriarantz tiroka, gainerakook oraindik begietatik piztak kentzen ari ginenean, geure buruari gautzeko ideia nondik atera zen galdezka. Jendea edozer gauza egiteko gai da bizikletatik aurrera egiteko, egun librean goizaldera arte.
Taldea oso heterogeneoa zen, eta pixkana-pixkanaka erritmoz elkartu ginen, niri klubaren alde onak sufritzea egokitu zitzaidan, ez nituen zerrendatu, baten bat uzteko arriskuan. Lehenengo proba Andrakako igoera izan zen, emozioa hain zen handia, ezen hasiera nireengandik 452 W-ra izan baitzen, oina altxatu nuen 5 radar baleude bezala niri begira. Benetan ari nintzen. Butroeko gaztelua eskenatokitik desagertu zen Alex eta Diegoren atzetik, eta azkenean denok elkartu ahal izan ginen Unbera igotzeko turista ingeles baten begirada bitxiaren pean, zeinak gurekin batera argazkiak atera baitzituen martxan, Pollitoren maillotik inoiz ikusi ez balu bezala.
Zamudiora iritsi ginen hamarretako txiki batez gozatzeko, baina ez zuen zerikusirik gero espero genuenarekin. Berriro arineketan atera ginen supermerkatu batean lapurreta egin genuen bezala, eta Diego Morga gainean proba irekitzen ari zen autoa aurreratzeko keinukariarekin zegoenean, eguneko onena agertu zen, Klubaren furgoneta. Ur hotza eta txokolatezko gozokiekin. Izugarria!. Jumbo-Vismakoek hil egin behar zaituztete. Eskerrik asko xehetasunengatik. Klubeko High Power taldekoek ere luxua honetaz gozatzeko aukera izan zuten. Ordainezina da talde gisa babestuta sentitzea. Burua pausoan biratzen zutenen bekaizkeria.
Morgako jaitsieran, Xabiren ziztada. Bere trebetasun naturalarekin konpondu zuen. Pasta dutenek tubelessak erosten dituzte, errodatuz konpontzen dira, eta gainera esprintean irteten dira. Mintegirako desbideratzean, iheslari batzuek aurrera jarraitzen dute eta ihesari ekiten diote, droneak harrapatzen duen unea. Presi autoreak identifikatzen saiatzen ari da. Viveroko azken igoera, hasierako arrapala pasata, umeak atzean zituela egindako ibilaldi bat, ez dakit zenbat aldiz galdetu nion Alexi zer geratzen zen.
Talde tren batean bezala sartu ginen Bilbora hegan egiteko, eta aurreikusitako ordutegiaren aurrerapenarekin sartu ginen helmugan. Gogoratzeko eguna!. Imajinatzen dut pixka bat alboratu zuen batek, eta Highek, Jainkoaren mailan doazenek, ere gozatu dutela egun honetaz.
Eskerrik asko zuon laguntasunagatik.
A.F.
